اگر بخواهیم سینمای ایتالیا را در یک تصویر خلاصه کنیم، باید آن را همچون کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرهای کهن این کشور تصور کنیم؛ گاهی روشن، گاهی مه‌آلود، گاهی پرشور و رنگی، گاهی در سکوتی تلخ و انسانی. سینمای ایتالیا هیچ‌گاه به‌دنبال سرگرم‌کردن نبوده است، بلکه تلاش کرده با پرسش، تجربه، جسارت و تخیل، روح مخاطب را به بازی بگیرد. این سینما، از دل تاریخ پر‌ماجرای کشوری زاده شده که در آن هنر، سیاست، دین و زندگی روزمره همیشه درهم‌تنیده‌ است. به همین دلیل، هر قاب از یک فیلم ایتالیایی، به‌نوعی بازتابی از یک فرهنگ پیچیده، عاطفی و خلاق است.

در یک دهه‌ی اخیر، فروشگاه‌های مجازی توانسته‌اند جای خود را در میان سبک زندگی مردم باز کنند. از فروش محصولات روزمره گرفته تا کالاهای هنری و تخصصی، خرید آنلاین دیگر نه یک انتخاب لوکس، بلکه بخشی از واقعیت زندگی روزمره‌ی ما شده است. این فروشگاه‌ها نه‌تنها مرزهای جغرافیایی را از میان برداشته‌اند، بلکه به کسب‌وکارهای کوچک و مستقل این امکان را داده‌اند که با حداقل هزینه وارد بازار شوند و مشتریان بیشتری به دست بیاورند.

بعد از سال‌ها برنامه‌سازی در تلویزیون و ساخت مجموعه‌ای مانند «خندوانه» که توانست تأثیر چشم‌گیری بر شکل جدیدی از سرگرمی جمعی در ایران بگذارد، رامبد جوان حالا با «کارناوال» به شبکه نمایش خانگی آمده تا قالب مسابقه‌محور را در بستری تازه تجربه کند. او در «کارناوال» نه‌فقط به‌عنوان مجری، بلکه به‌عنوان چهره‌ای محوری در طراحی ساختار برنامه و هدایت فضای رقابتی آن حضور دارد؛ حضوری که نشان می‌دهد همچنان به دنبال شکل دادن به سرگرمی، با رنگ و بویی متفاوت از گذشته است.

با اکران فیلم جدید «Superman» به کارگردانی جیمز گان، بار دیگر نگاه‌ها به یکی از قدیمی‌ترین و نمادین‌ترین چهره‌های دنیای ابرقهرمانی جلب شده است؛ سوپرمن. ابرقهرمانی که برای بسیاری یادآور مفاهیمی چون امید، عدالت و قدرت درونی است، حالا فرصتی تازه یافته تا با نسل جدید تماشاچیان روبه‌رو شود؛ نسلی که شاید او را از دل تصویرهای دیجیتال، انیمیشن‌ها یا اقتباس‌های سینمایی اخیر شناخته باشد.

برای مخاطبان علاقه‌مند به ملودرام‌های خانوادگی با ریتم تند، شخصیت‌های متعدد و روایت‌های چندلایه، «از یاد رفته» می‌تواند آغازگر تجربه‌ای تازه باشد. سریالی که به‌تازگی پخش آن از پلتفرم فیلم‌نت آغاز شده و کارگردانی آن را برزو نیک‌نژاد بر عهده دارد؛ فیلم‌سازی که پس از موفقیت سریال «مرداب»، این‌بار نیز به سراغ قالب ملودرام رفته است.

بیش از یک قرن پیش، کشتی بیگل با داروین جوان به جزایر گالاپاگوس رسید. جایی دورافتاده، پوشیده از ساکنان پوشش گیاهی بکر و موجودات عجیب و غریب که بعدها زیربنای نظریه تکامل شد. نظریه‌ای که از دل مشاهده‌ زندگی در انزوا زاده شد؛ از میان تفاوت‌های ریز و اما تعیین‌کننده. گالاپاگوس، از آن پس به استعاره‌ای از جدال بقا، دگردیسی و پیچیدگی طبیعت انسان بدل شد.

در میان فیلم‌هایی که هر سال در سینمای ایران ساخته می‌شود، تعداد آثاری که با جسارت فرمی و محتوایی بیرون از الگوهای معمول ساخته شوند، انگشت‌شمار است. پیرپسر یکی از همان استثناهاست؛ فیلمی که نه صرفاً برای گیشه ساخته شده و نه برای جشنواره، بلکه انگار از دل یک دغدغه‌ جدی آمده و تلاش کرده در فرم، روایت و تصویر، چیزی بیشتر از «معمول» باشد. فیلم در میانه سینمای ایران ایستاده اما شبیه آن نیست؛ یک درام روان‌کاوانه، تیره، و از نظر بصری جسور، که ریشه در جهان درونی شخصیت‌هایش دارد.

در واپسین سال‌های قرن نوزدهم، رستوران‌های لندن برای نخستین‌بار خدمات ارسال غذا به خانه را امتحان کردند؛ خدماتی محدود، عمدتاً در همان طبقه و با دامنه‌ای بسیار محلی. اما همین گام کوچک، آغازی بود برای شکل‌گیری تجربه‌ای تازه در فرهنگ غذا خوردن. با گذر زمان، این تجربه تکامل یافت؛ از فاکس‌کردن سفارش و تماس‌های تلفنی، تا امروز که تنها با چند لمس در یک اپلیکیشن، مسیر سفارش تا تحویل غذا به سادگی و دقت طی می‌شود. در جهانی که سرعت، تنوع و راحتی سه ضلع اصلی انتخاب‌اند، سفارش اینترنتی غذا دیگر گزینه‌ای حاشیه‌ای نیست؛ بخشی از زیست‌ روزمره ما است.

انتشار فصل سوم «بازی مرکب» برای بسیاری پایان یک سفر نفس‌گیر است؛ سفری که با فصل اول آغاز و صحنه رقابتی مرگبار آغاز شد و در فصل دوم با شورش و خشم بیشتری ادامه یافت. اکنون فصل سوم این سریال آمده تا این داستان را به پایان برساند؛ پایانی که ما را دوباره روی صندلی‌ میخ‌کوب می‌کند و سوال‌هایی اخلاقی، سیاسی و انسانی‌ را در ذهن ما به وجود می‌آورد.