در تاریخ تلویزیون، معدود آثاری هستند که قواعد بازی را عوض می‌کنند؛ «برکینگ بد» بدون شک یکی از همان انقلاب‌های کوچک اما ماندگار است. سریالی که با فیلمنامه‌ای بی‌نقص، بازی‌هایی درخشان و دقتی وسواس‌گونه در جزئیات، از مرزهای معمول روایت تلویزیونی عبور کرد و به معیاری تازه برای قصه‌گویی تبدیل شد. حتی امروز، بیش از یک دهه پس از پایانش، هنوز در میان نسل‌های جدید تماشاچی کشف می‌شود و هر بار، لایه‌ای جدید از معنای پنهانش را رو می‌کند؛ درست مثل اثری که زمان را پشت سر گذاشته اما هنوز زنده و تپنده است.

روبیکا به تازگی پخش یکی از متفاوت‌ترین مسابقه‌های سرگرمی این روزها را آغاز کرده است. «انجمن اشباح»، برنامه‌ای به کارگردانی محمدرضا علیمردانی است که توانسته حال‌وهوای تازه‌ای به دنیای رقابت‌های تلویزیونی بدهد. حضور چهره‌های محبوبی مانند علی فروتن، امیرحسین مدرس، امیر غفارمنش، کامران تفتی، صحرا اسدالهی، بیتا سحرخیز و یوسف صیادی فضای برنامه را گرم و دوست‌داشتنی کرده و آن را از ابتدا در مرکز توجه کاربران قرار داده است.

گاهی در میان شلوغی بی‌پایان روزمره، ذهن بی‌اختیار به گوشه‌ای دور از گذشته پناه می‌برد؛ جایی که همه‌چیز ساده‌تر، قابل فهم‌تر و بی‌دردسرتر به نظر می‌رسید. گذشته، با همه نقص‌ها و تلخی‌هایش، هنوز یک ویژگی دارد که امروز از آن محرومیم: ثبات. اتفاقاتش تمام شده، آدم‌هایش همان‌جا مانده‌اند و هیچ چیزِ دیگری نمی‌تواند داستانشان را تغییر دهد. شاید به همین دلیل است که یک آهنگ قدیمی، یک سکانس از فیلم و سریال‌های دچند سال پیش یا حتی تصویر یک گوشی ساده، می‌تواند بخشی از ذهن ما را آرام کند؛ انگار گذشته یک پناهگاه کوچک است که هنوز از توفان زندگی دور مانده است.

در سینمای عباس کیارستمی همیشه نقطه‌ای هست که جهان بزرگسالانه را از زاویه‌ای کودکانه دوباره به ما نشان می‌دهد؛ جهانی که در آن یک اشتباه کوچک می‌تواند وزن یک فاجعه را داشته باشد و یک دفتر مشق گمشده می‌تواند بهانه‌ای شود برای سفر به دل ترس‌ها، مسئولیت‌ها و بی‌پناهی‌های دوران کودکی. خانه دوست کجاست؟ دقیقاً از همین جا شروع می‌شود؛ از لحظه‌ای که احمد دفتر مشق هم‌کلاسی‌اش را اشتباهی با خود می‌برد و بی‌آن‌که بداند، وارد مسیری می‌شود که سال‌ها بعد، نامش را در فهرست مهم‌ترین فیلم‌های جهان می‌بینیم.

سریال «برتا؛ داستان یک اسلحه» تازه‌ترین ساخته‌ی امیرحسین ترابی است؛ کارگردانی که بعد از تجربه‌ی موفق «خونِ سرد» دوباره به ژانر پلیسی برگشته و حالا از همان قسمت‌های ابتدایی نشان داده چرا این فضا، خانه‌ی اصلی او است. تنها با چند دقیقه از اپیزود نخست، مشخص می‌شود این‌بار قرار نیست با یک قصه‌ی پلیسی کلاسیک روبه‌رو شویم؛ ترابی سریال را با فلش‌بکی هولناک در روستایی دورافتاده آغاز می‌کند، جایی که مرگ ناگهانی چند نفر بر اثر تزریق واکسن، نه‌فقط یک شوک روایی، بلکه مسیر ورود ما به جهان تاریک و مبهم «برتا» است.

در دنیای امروز که زندگی روزمره‌ با تلفن همراه، شبکه‌های اجتماعی و پلتفرم‌های دیجیتال گره خورده است، امنیت حساب کاربری دیگر یک گزینه نیست، بلکه ضرورت است. بسیاری از کاربران، تا زمانی که مشکلی پیش نیاید، متوجه اهمیت محافظت از حساب خود نمی‌شوند. اما واقعیت این است که تنها یک اشتباه ساده، مانند کلیک روی یک لینک ناشناس، می‌تواند زمینه‌ی دسترسی دیگران به اطلاعات شخصی شما را فراهم کند.

گاهی سینما برای گفتن حرف‌های بزرگ، به قصه‌های ساده پناه می‌برد. سال ۱۹۶۰، بیلی وایلدر با فیلم آپارتمان قصه‌ای ساخت از مردی معمولی در شهری شلوغ؛ کارمندی تنها که در هیاهوی برج‌های اداری و روابط بی‌رحمانه‌ی دنیای مدرن، به دنبال تکه‌ای از انسانیت می‌گردد. داستانی که در ظاهر طنز است، اما در عمق خود حکایت وجدانی بیدار در میان جمعی خاموش است. وایلدر بعد از موفقیت Some Like It Hot، با ترکیبی از شوخ‌طبعی، تلخی و صداقت، جهانی خلق کرد که تا امروز در حافظه‌ی سینما باقی مانده است.

روابط‌عمومی روبیکا از کاربران خواست در مواجهه با پیام‌ها، تماس‌ها و صفحات جعلی که به نام این پلتفرم منتشر می‌شوند، هوشیار باشند و نکات امنیتی را برای حفاظت از حساب‌های خود رعایت کنند.

جهان همیشه با سرعت تغییر کرده، اما هیچ نسلی مثل نسل Z این تغییر را زندگی نکرده است. آن‌ها از کودکی، در احاطه‌ی صفحه‌نمایش‌ها، اعلان‌ها و شبکه‌ دیجیتال رشد کرده‌اند؛ نسلی که جهان را از درون یک گوشی می‌بیند و هویت خود را میان پست‌ها، پیام‌ها و ویدیوها می‌سازد. فناوری برای آن‌ها نه یک ابزار، بلکه اکسیژنی است که بدون آن زیستن دشوار است.