در تاریخ سینمای ایران، کمدی همیشه یکی از محبوب‌ترین ژانرها بوده؛ ژانری که می‌تواند هم سرگرم کند و هم آینه‌ای از جامعه باشد. اما همه‌ی کمدی‌ها شبیه هم نیستند. بعضی آثار، با شوخی‌های سطحی و لودگی کوتاه‌مدت، تنها چند خنده‌ی لحظه‌ای به تماشاگر می‌دهند و خیلی زود فراموش می‌شوند. در مقابل، فیلم‌هایی هم هستند که با خلق موقعیت‌های دقیق، شخصیت‌های باورپذیر و نقد اجتماعی هوشمندانه، به اثری ماندگار تبدیل شده‌اند؛ فیلم‌هایی که هم در گیشه موفق بودند و هم در ذهن و زبان مردم باقی مانده‌اند.

فرمول یک فقط یک مسابقه نیست؛ نمایش مرگ و زندگی روی خطی باریک از آسفالت داغ است. جایی که ماشین‌ها با سرعتی غیرقابل تصور می‌غُرند، صدای لاستیک‌ها مثل موسیقی آدرنالین در گوش می‌پیچد و هر پیچ می‌تواند سرنوشت راننده‌ای را تغییر دهد. همین هیجان خام و پرخطر است که فرمول یک را از یک ورزش ساده فراتر می‌برد و آن را به روایتی سینمایی بدل می‌کند؛ روایتی که در آن قهرمانی، تکنولوژی و اراده‌ی انسانی در کنار هم معنا پیدا می‌کنند.

سال‌ها پیش، خاطره یعنی همان دفترچه‌های قفل‌دار، نامه‌هایی که بوی کاغذ می‌دادند و عکس‌هایی که در آلبوم‌های سنگین نگه داشته می‌شدند. آن روزها ثبت یک لحظه، تشریفاتی داشت؛ قلم، جوهر، صبر. هر کلمه‌ای که روی کاغذ می‌آمد، بخشی از وجود نویسنده بود و هر عکس، تنها در یک یا دو نسخه محدود می‌شد. اما امروز کافی است یک لمس کوچک روی صفحه گوشی انجام شود تا همان لحظه به هزاران نفر برسد. دنیایی که در آن، خاطره نه فقط برای خودمان، بلکه برای دیگران نیز ساخته می‌شود. پرسش اصلی این‌جاست: فناوری دقیقاً چه بر سر «حافظه شخصی» و «خاطره جمعی» آورده است؟

بارانِ ریز یک روز پاییزی می‌بارد و شهر، شبیه پرده سینمایی‌ است که تازه شسته شده باشد. جایی میان این تصویر بارانی، قصه‌ای شروع می‌شود که از پایان روایت می‌شود و کم‌کم به آغاز می‌رسد؛ همان‌قدر که عجیب به نظر می‌رسد، همان‌قدر هم واقعی ا‌ست. فیلم سینمایی «The Life of Chuck» نه فقط داستان یک مرد، بلکه روایتِ زندگی به شکل خالصش است؛ از لحظه‌های فروپاشی جهان تا رقصیدن بی‌پروا در خیابان، از کودکی پر از کنجکاوی تا چشم‌دوختن به پایانِ اجتناب‌ناپذیر. فیلم مایک فلانگان، با اقتباس از داستان کوتاه استیفن کینگ، آن‌قدر ساده و بی‌ادعا جلو می‌رود که تماشاگر خودش را وسط جریان احساسات و تصویرهای شاعرانه‌ای خالص می‌یابد.

سفر اربعین یکی از خاص‌ترین تجربه‌های زیارتی در جهان است؛ سفری که در آن، راه نه تنها به مقصد، بلکه به معنا هم ختم می‌شود. با این‌ حال، زیارت اربعین تنها یک حرکت معنوی نیست؛ بلکه با دشواری‌هایی نظیر گرما، شلوغی، نیازهای روزمره، پیاده‌روی طولانی و تفاوت‌های فرهنگی همراه است. به همین دلیل، آمادگی جسمی و فکری، و آگاهی از امکانات موجود، نقش مهمی در تبدیل این سفر به تجربه‌ای قابل‌تحمل و حتی لذت‌بخش دارند.

زائران اربعین حسینی می‌توانند از طریق سوپراپلیکیشن روبیکا و با همکاری بانک سپه، نسبت به خرید ارز زیارتی اقدام کنند. این خدمت با هدف تسهیل دسترسی به ارز و کاهش مراجعات حضوری در دسترس کاربران قرار می‌گیرد.

سوپراپلیکیشن روبیکا در سال‌های اخیر همواره تلاش کرده است تا در ایام اربعین با ارائه خدمات ارتباطی رایگان، همراه زائران حسینی باشد. امسال نیز روبیکا با تأکید دوباره بر این خدمات، مجموعه‌ای کامل از امکانات پیام‌رسانی، تماس صوتی و تصویری را به‌صورت رایگان در اختیار کاربران خود قرار داده است.

در جهانی که نشانه‌های کم‌آبی و خشکسالی هر روز پررنگ‌تر می‌شوند، سینما هم از روایت این بحران عقب نمانده است. فیلم‌سازان بسیاری از دل همین اضطراب جهانی، داستان‌هایی ساخته‌اند از انسان‌هایی که برای قطره‌ای آب می‌جنگند، از سرزمین‌هایی که روزی سبز بودند و حالا تنها غبار از آن‌ها مانده. این روایت‌ها، گاه تخیلی و آینده‌نگرند، گاه مستند و تلخ از همین امروز.

اگر بخواهیم سینمای ایتالیا را در یک تصویر خلاصه کنیم، باید آن را همچون کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرهای کهن این کشور تصور کنیم؛ گاهی روشن، گاهی مه‌آلود، گاهی پرشور و رنگی، گاهی در سکوتی تلخ و انسانی. سینمای ایتالیا هیچ‌گاه به‌دنبال سرگرم‌کردن نبوده است، بلکه تلاش کرده با پرسش، تجربه، جسارت و تخیل، روح مخاطب را به بازی بگیرد. این سینما، از دل تاریخ پر‌ماجرای کشوری زاده شده که در آن هنر، سیاست، دین و زندگی روزمره همیشه درهم‌تنیده‌ است. به همین دلیل، هر قاب از یک فیلم ایتالیایی، به‌نوعی بازتابی از یک فرهنگ پیچیده، عاطفی و خلاق است.